Έχω επιστρέψει στο Cusco μετά από δύο χρόνια και αυτή τη φορά έχω αποφασίσει να κάνω banjee jumping...... Στο 3° ψηλότερο spot του κόσμου... Τι σκεφτόμουν..... Θέλω να αναφέρω εδώ ότι...... έχω υψοφοβία!

Η μόνη περίπτωση να το κάνω είναι διαλογιστικά. Δεν γίνεται αλλιώς. Αισθάνομαι σαν την κάρτα των tarrot "ο τρελός" η αλλιώς και ο "κρεμασμένος"... Θέλω να δω τον κόσμο ανάποδα "Leap of faith"... Σιγά μην πάθω τίποτα. Έχω εμπιστοσύνη. Βρίσκομαι σε υψόμετρο πάνω από 3.000 μέτρα - 3 339 για την ακρίβεια. Η αναπνοη είναι δύσκολη και έχει παλιόκαιρο. Όταν φτΆνω στο σημείο που βρίσκεται συνηδητοποιώ ότι ένα "ασανσέρ" που κρέμεται από κάτι συρματόσκοινα πάνω από τις Άνδεις θα με ανεβάσει άλλα 122 μέτρα πιό πάνω.

Στο "ασανσέρ" κεντράρω στον απόγονο των Ίνκας που ανεβαίνει μαζί μου. Μιλάω νευρικά... στην πραγματικότητα λέω μπούρδες και προσπαθώ να το "παίξω άνετη". Το ασανσέρ σταματάει. Το βλέμα μου αλλάζει κέντρο και εστίαση. Με πιάνει ζαλάδα και είμαι έτοιμη να του πω ότι άλλαξα γνώμη.

"Να το συζητήσουμε " ψελίζω.

"Δεν γίνεται κάτι τέτοιο" μου λέει.

"It's NOW or NEVER".

And I JUMPED!!!