Η αβάσταχτη σχετικότητα του χρόνου.

Έχουμε φτάσει επιτέλους στο Strawberry Hills. Είναι το base camp για να ανέβουμε στην κορυφή των Blue Mountains. Ναι, εκεί που φυτρώνει ο διάσημος καφές. Σκονισμένοι μέχρι τα αυτιά, ανακαλύπτουμε ότι έχει διακοπή νερού εκείνες τις ημέρες.

"Μην ανησυχείτε, 20 λεπτά πιο κάτω έχει έναν καταρράχτη" μας ενημερώνουν. Υπέροχα. Μια μικρή βόλτα.

Στην μια ώρα κατάβαση καταρράκτης πουθενά. Οι λιγοστοί ντόπιοι που συναντάμε μας λένε όλοι "λίγο πιο κάτω". Και όλο κατεβαίνουμε και όλο και στην επόμενη στροφή είναι. 2,5 ώρες αργότερα έχουμε φτάσει. Ειμαι έξαλλη. Σκέφτομαι πως θα γυρίσω πίσω. Ο καταρράκτης είναι ότι πιο παγωμένο έχω συναντήσει. Αφού έκανα μπάνιο με ζεν ασκήσεις, αρχίζει ο δρόμος της επιστροφής όπου για 3,5 ώρες βρίζω θεούς και δαίμονες ότι αποκλείεται να ανέβω πριν το ξημέρωμα στην κορυφή.

"Να πάτε εσείς. Εγώ θα κάτσω να κοιμηθώ και θα περιμένω" Φυσικά και πήγα. Η περηφάνια δεν μου επέτρεπε να μείνω πίσω. Αφού κάθε μία ώρα σταματούσα για τσιγάρο και ορκιζόμουν (ώς συνήθως) ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που κάνω ανάβαση.

Όταν φτάσαμε στην κορυφή ο ήλιος είχε βγει. Το θέαμα ήταν καθηλωτικό. Δεν θέλω να πω πόσες ώρες έκανα να κατέβω κάτω. Το τελευταίο χιλιόμετρο σκεφτόμουν να τσουλήησω κάτω γιατί τα γόνατα μου δεν με κράταγαν. Τα πόδια μου έμειναν πρησμένα για μια εβδομάδα... Αν έκανα ξανά trecking??? Αυτό είναι μια άλλη ιστορία...