Βρίσκομαι με τον Γιάννη στο Ciudad Bolivar (την παλιά Agostura).

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι στη Βενεζουέλα. Ομάδες νεαρών ατόμων την πέφτουν στα μαγαζιά κάνοντας πλιάτσικο. Τα ρολά των μαγαζιών κλείνουν με τους πελάτες μέσα για ασφάλεια.

Καιρός για το επόμενο μέρος.

Θέλω να πάω στον "Καταρράκτη του Αγγέλου".

Πάντα με γοήτευε το νερό.

Νοικιάζουμε μαζί με άλλους δύο ένα πενταθέσιο αεροπλάνο. Η πόρτα του είναι ξεχαρβαλωμένη και κλείνει με σύρμα.

Μου φαίνεται ότι πετάω με τον Γκούφυ.

Έχει πλάκα.

Προσγειωνόμαστε στο Canaima.

Μπαίνουμε σε μια πιρόγα όπου προσπαθούμε να βολευτούμε σε κάτι ξύλινες τάβλες, καθιστοί.

Βρέχει και κάνει παλιόκαιρο.

Ταλαιπωρία αλλά το θέαμα εκπληκτικό. 

Ανεβαίνουμε τον Orinoco river και αριστερά και δεξιά τεράστια tepui.

Μετά από έξι ώρες και με πονεμένα σώματα φθάνουμε και αρχίζει η ανάβαση.

Είναι να ανέβουμε σε ένα tepui απέναντι από τον καταρράκτη

Και εδώ αρχίζει η ιστορία...

Για άλλη μια φορά κατά την συνήθεια μου έχω φέρει ακατάλληλα παπούτσια.

Τραύμα παιδικής ηλικίας... και τώρα βρίσκομαι με σαγιονάρες έτοιμη να ανέβω το βουνό.

Τι σκεφτόμουν???

Είναι μαζί μας και τρείς Ιταλοί μαζί με τους δύο οδηγούς.

Η ανάβαση είναι δύσκολη και επίπονη.

Προσεύχομαι οι σαγιονάρες να κρατήσουν.

Αλλά... δεν...

Λίγο πριν την κορυφή έχουν σπάσει.

Βρίσκομαι στην κορυφή αλλά είμαι πια ξυπόλητη.

Το θέαμα κόβει την ανάσα.

Ο ψηλότερος καταρράκτης του κόσμου.

Σχεδόν χίλια μέτρα.

Και εγώ είμαι χωρίς παπούτσια και πρέπει να κατέβουμε κάτω...

Ο Γιάννης μουρμουράει και με κοιτάζει με φρίκη γιατί δεν μπορεί να με βοηθήσει.

Το βουνό είναι απότομο βρέχει τα πάντα είναι λασπωμένα, το έδαφος είναι γεμάτο ρίζες που ξεπροβάλλουν.

Κάνω δύο βήματα και σταματάω. Πονάω πολύ μέσα στις λάσπες και τα κλαδιά. Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα κάνω.

Πρέπει να κατέβω.

Όσο σκέφτομαι, τόσο πονάω.

Όσο το σκέφτομαι τόσο σταματάω.

Κάθε φορά που σταματάω με πιάνει τρόμος.

Είμαι κουρασμένη, ο ήλιος κατεβαίνει, οι άλλοι προχωράνε μπροστά.

Γλυστράω.

Μόνο μια λύση υπάρχει.

Να βάλω σε εφαρμογή όλα όσα έχω μάθει...

Μπαίνω σε διαλογισμό...

Μπαίνω σε εκείνο τον χώρο της ησυχίας...

Αναπνέω...

Και αρχίζω να κατεβαίνω...

Μπαίνω στο space του no mind 

Και κατεβαίνω.

Δεν σκέφτομαι τίποτα...

Ψήνω τον εαυτό μου ότι γειώνομαι.

Ψήνω τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω...

Και κατεβαίνω.

Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο...

Οι ρίζες μου κάνουν ρεφλεξολογία στις πατούσες.  

Ένα πόδι μπροστά από το άλλο.

«Προχώρα-προχώρα» μου λέω.

Δεν σκέφτομαι καν τι μπορεί να βρίσκεται στις λάσπη.

"Προχώρα προχώρα".

Έχει σχεδόν βραδυάσει.

Οι άλλοι έχουν φτάσει σχεδόν στη βάση. 

Ένα πόδι μπροστά, μετά το άλλο... 

Και όμως...

15 λεπτά αργότερα έχω φτάσει στη βάρκα.

Όλοι με κοιτάνε με θαυμασμό... και ίσως και λίγο περίεργα...

Είμαι περήφανη.

Κοιτάζω τα πόδια μου.

Και ωωωωωω Θαύμα!

Δεν έχουν ούτε μια γρατζουνιά.

Είναι ροζ και βελούδινα.

Σαν να μην έχουν πατήσει κάτω.

Ούτε καν με πονάνε...

Πέφτω για ύπνο στην αιώρα μου.

Είμαι ευτυχισμένη!

Ήταν ο άγγελος του καταρράκτη???

...αυτό είναι μια άλλη ιστορία.